Tassie - anderhalve week kamperen in de wildernis
Door: Heidi
Blijf op de hoogte en volg Heidi
06 Mei 2011 | Australië, Hobart
Lieve allemaal,
Zoals aangekondigd ben ik tijdens de paasvakantie samen met mijn studiegenootje Anne naar Tasmanië geweest. Wat een fantastisch eiland, wat een fantastische trip! Ik ga proberen het verhaal kort te houden, maar ik waarschuw nu alvast dat er zoveel te vertellen is dat dit waarschijnlijk niet gaat lukken.. Sorry!
Het begin van de reis begon wat moeizaam, omdat op het vliegveld 16 mensen door de beveiliging waren gelopen zonder dat de scanapparatuur had gewerkt, waardoor de hele terminal ontruimd werd. Daar stonden we dan, tussen duizenden mensen die allemaal hun vlucht wilden halen. Gelukkig kon het vliegtuig ook niet weg, waardoor we uiteindelijk met twee uur vertraging toch in Hobart aankwamen. Hobart is de hoofdstad van Tasmanië en we hadden erg veel zin om het nachtleven te ontdekken. Wat een grap! Na lang te hebben rondgelopen hebben we maar één kroeg kunnen vinden die nog open was, waar we samen met een robuuste local een biertje hebben gedronken.
De volgende dag kwamen we er achter hoe klein Hobart eigenlijk is. Dat is even wennen als je net uit een stad als Sydney komt, maar tegelijkertijd is dat juist de charme van Tasmanië. Die ochtend hebben we ook een Mt Wellington Descent gedaan. We werden met een busje de berg op gereden, waarna we met een mountainbike weer naar beneden zijn gefietst. Of nou ja, fietsen kun je het eigenlijk niet noemen, want trappen kwam er niet aan te pas. De berg was zo steil, dat we eigenlijk alleen maar aan het remmen waren! Doodeng, maar uiteindelijk kreeg ik de smaak te pakken en scheurde ik als een malle naar beneden. Ik ben zelfs nog een stukje off road geweest!
Inmiddels stonden we te trappelen van ongeduld om aan onze road trip te beginnen, dus we waren erg blij toen we onze caravan Bertha op konden halen. Bertha is een door de overheid afgedankt bestelbusje die ze hebben omgetoverd tot backpackersparadijs. Wat een schatje! Die dag zijn we via het historische stadje Richmond naar Port Arthur gereden. Dat was de plek waar Groot-Brittanië vroeger haar gevangenen heen stuurden. Wist je dat dit al kon vanaf je zevende? En dat ze gevangenen vanaf negen jaar de doodstraf mochten geven? Wat dat aan gaat is ons jeugdstrafrecht zo gek nog niet. Het was een interessante en indrukwekkende middag.
En toen was het tijd voor ons eerste nachtje camperen! We sliepen vrijwel iedere nacht in Nationale Parken, wat betekent dat je voor een paar dollar de meest fantastische uitzichten hebt, maar helaas ook een gebrek aan stroom en douches. Natuurlijk was er ook geen internet en onze telefoons bleken ook nergens bereik te hebben. Het was dus echt ouderwets camperen. Koken deden we op twee kleine gasstelletjes, die we de eerste avond niet zelf aan de praat kregen. Dat was achteraf maar goed ook, want onze buren die ons uit de brand hielpen bleken vier leuke Tasmaanse mannen. Die avond hebben we dan ook bij hun kampvuur doorgebracht met een fles ‘Fucking Great Port’ (dat was het merk!) en een potje nachtelijke golf. Wat een heerlijk begin van onze trip.
Maar als je nu denkt dat het iedere avond feest was, dan heb je het verkeerd. De volgende avonden zaten we op campings die letterlijk in de middle of nowhere waren. En omdat het hier herfst is en om 6 uur al donker wordt, lagen we vaak al voor tienen te pitten. Dat kwam ook omdat we ’s ochtends erg vroeg op stonden. Zo zijn we de tweede dag bij Friendly Beaches vroeg opgestaan om de zonsopgang te bekijken. Dat had ik nog nooit in mijn leven gezien en het was echt ontzettend mooi!
Wat ook ontzettend mooi was, was de dag die we voor de boeg hadden. We begonnen bij Wineglass Bay, waar we een steile en vermoeiende klim naar het uitzichtpunt hebben gemaakt. Maar wat was het het waard zeg. Een fantastische baai met het meest witte zand en bizar blauwe water dat we ooit gezien hebben. Eigenlijk bestond de hele oostkust uit witte stranden en helderblauwe zee. De Bay of Fires waar we vervolgens heen gingen, is dan ook uitgeroepen tot tweede mooiste strand van de wereld. En mooi was het zeker.
Zoals elke avond kwamen we weer in het donker aan bij de camping, zodat we pas de volgende ochtend zagen hoe prachtig het eigenlijk wel niet was daar. Rijden in het donker betekent ontzettend goed oppassen, omdat de wilde dieren dan ineens actief worden en zomaar voor je auto kunnen springen. Er liggen dan ook overal dode beesten langs en midden op de weg. Gelukkig hebben wij in al die dagen geen enkel dier onder onze Bertha gehad!
Paaszondag hebben we gevierd met een uitgebreid ontbijt met paasbroodjes en een gekookt eitje. En als verrassing kwamen twee wilde wallabies bij ons aanschuiven. Zo schattig! We hebben die ochtend veel kangaroes en wallabies gezien, want om bij de camping te komen moest je over een onverharde weg rijden die ‘Kangaroo Drive’ heette. Nou dan weet je het wel.
Onverharde wegen heb je trouwens erg veel in Tasmanië. De wegen zijn sowieso te hilarisch voor woorden. De snelwegen doen meer aan de lokale dorpsstraat denken. Je mag er gewoon 110, maar er is maar één baan, geen middenberm en als je naar rechts wilt afslaan dan moet je gewoon dwars over de weg heen. Dat betekent dus inderdaad dat als er een tegenligger aan komt, je midden op de snelweg moet stilstaan. Niet dat je veel tegenliggers tegenkomt, want Tasmanië is uitgestorven. Tasmanië is 1,5 keer zo groot als Nederland en toch wonen er maar een half miljoen mensen. Ook de meeste toeristen vergeten Tasmanië, waardoor er nog veel ongerepte natuur is. Sterker nog, er zijn 19 Nationale Parken in Tasmanië, waarvan een groot gedeelte op de Werelderfgoedlijst staat.
Na dagenlang in de natuur te zijn geweest, waren we wel weer toe aan een beetje beschaving. En dus zijn we via Launceston naar Mole Creek gereden. In Launceston zijn we naar Cataract Gorge geweest, een rivier tussen een grote bergkloof, met een mooi uitzicht over de stad. In Mole Creek hebben we op een familiecamping gestaan met stroom, douches en internet. Daar waren we wel aan toe, want we hadden al drie dagen niet kunnen douchen en ook onze fototoestellen waren leeg. Het was wel een hilarisch gezicht, want powered sites (met stroom) worden eigenlijk alleen gebruikt door mensen met enorme caravans die stroom nodig hebben voor hun koffiezetapparaten en wasmachines. Je staat versteld wat er allemaal in een grote camper past! En daar stonden wij dan tussen met onze kleine Bertha en onze twee hoofdlampjes. Het moet een armoedige bedoening zijn geweest, want onze buurman kwam meteen naar ons toe met een bouwlamp en een verlengsnoer. Doordat we ook internet hadden, heb ik met de familie van Ginkel kunnen skypen die bij elkaar waren voor de pasen. Erg gezellig, lang leve de beschaving!
De volgende dag zijn we naar Cradle Mountain geweest. Dit is een berg aan een mooi meer waar je de meest fantastische wandelingen kunt maken. Zo is er een 6-daagse wandeltocht die in de top 10 staat van mooiste wandelingen ter wereld. Daar hadden wij helaas geen tijd voor, maar we zijn wel naar een uitkijkpunt geklommen vanwaar we de meest geweldige uitzichten hadden. We hadden echt geluk, want bij Cradle Mountain regent het 261 dagen per jaar en is er maar 1 op de 10 dagen zon. Wij hadden een helderblauwe lucht, volop zon en er was geen wolkje te bekennen. Zo is het weer eigenlijk ook de hele reis geweest, op een paar wolkjes op de eerste twee dagen na. Overdag was het meestal zo tegen de 20 graden. Waar we het aan verdiend hebben weten we niet, maar we zijn er wel erg dankbaar voor!
's Nachts kon het trouwens wel erg koud worden. Eén nacht was het maar 1,5 graad celcius, en dat was voor ons gevoel niet eens de koudste nacht. Ik sliep 's nachts dan ook met 7 lagen pyjama aan, een fleecedeken en dan nog onder het dekbed. Het kostte me 's ochtends zo een kwartier om mijn pyjama weer uit te trekken haha!
Verder hebben we de Western Explorer gereden. Dit is een weg langs de westkust die volledig onverhard is en waar vrijwel niemand komt. Er stonden dan ook volop waarschuwingsborden dat je moest zorgen dat je genoeg getankt had, genoeg water en voedsel bij je had (want als je met pech langs de weg komt te staan dan kan het zo 24 uur duren voordat er weer iemand langs komt) en dat je nergens telefoonbereik hebt. Maar eigenlijk was dat voor ons niks anders dan wat we de dagen daarvoor al allemaal gedaan hadden, dus als volwaardige professionals hebben we de track gereden. Onderweg moesten we nog met een pondje waar welgeteld één auto op kon. Er stond een bordje bij dat als je de veerman niet kon vinden, je je moest gaan afvragen of hij misschien nog in bed lag hihi. Gelukkig voor ons was hij die dag al wakker. Die avond hebben we bij Ocean Beach één van de mooiste zonsondergangen ooit gezien.
De volgende dag was het tijd voor een decadente uitspatting: een Gordon River Cruise. Dit is de enige manier waarop je dat gedeelte van Tasmanië kunt ontdekken en we hadden op plaatjes al gezien hoe mooi het er is. Opnieuw waren de weergoden ons goed gezind, waardoor we zo’n stralend blauwe hemel hadden dat het die dag zelfs nog mooier was dan in de brochures! De Gordon River is zo spiegelglad dat het een hele indrukwekkende weerspiegeling heeft. Als je onze foto’s op de kop houdt dan zie je het verschil niet eens! Dit heeft op Anne en mij veel indruk gemaakt. Ik heb tijdens mijn reizen al veel mooie dingen gezien, maar dit is echt een van mijn hoogtepuntjes. Ongelofelijk hoe de natuur opnieuwe zo perfect kan zijn.
Vervolgens zijn we naar Lake St Claire gereden. Zoals gewoonlijk was het al donker toen we aankwamen en de volgende ochtend hing er zoveel mist boven het meer, dat we het meer zelf niet hebben kunnen zien haha. En dat terwijl we tien meter van het meer gekampeerd hebben! Wat we wel veel hebben gezien zijn possums. Dit zijn beestjes die er op het eerste gezicht heel schattig uit zien, maar die al snel heel irritant blijken te zijn. Ze zijn namelijk nergens bang voor, waardoor je ze niet van je af kunt schudden. En ze zijn zo bijdehand dat eentje zelfs onze koelbox wist open te maken! We zijn dan ook maar snel in onze Bertha gevlucht. ’s Nachts zijn we nog wakker geschrokken omdat er een possum op ons dak was gesprongen, maar gelukkig zaten we veilig binnen. Wat een nare beesten!
Op onze laatste dag zijn we via de Russell Falls (een hele mooie waterval) naar Bruny Island gereden. Dit eiland bestaat uit het Noordelijke gedeelte en het Zuiderlijke gedeelte en die zijn met elkaar verbonden via de ‘Neck’: een hele lange strook land die slechts 100 meter breed is. Na een laatste nachtje kamperen en nog wat mooie uitkijkpunten was het tijd om weer terug naar Hobart te rijden. Daar hebben we afscheid genomen van onze Bertha, waar we echt een fantastische tijd mee hebben gehad. En na een laatste biertje in de stad was het na 11 dagen dikke pret en ongelofelijke natuur dan toch echt tijd om weer naar Sydney te vliegen.
Vooraf had ik niet durven dromen dat deze reis zo geweldig zou worden. Maar Tasmanië bleek één groot hoogtepunt en ik ben dan ook erg gelukkig dat ik dit weer heb mogen meemaken! En Anne: bedankt voor je gezelligheid.
Zie voor de foto’s http://aussieheidi.glogster.com/tasmania/. Vergeet niet dat je op de foto kunt klikken om hem groter te maken!
Heel erg veel liefs van Heidi
Zoals aangekondigd ben ik tijdens de paasvakantie samen met mijn studiegenootje Anne naar Tasmanië geweest. Wat een fantastisch eiland, wat een fantastische trip! Ik ga proberen het verhaal kort te houden, maar ik waarschuw nu alvast dat er zoveel te vertellen is dat dit waarschijnlijk niet gaat lukken.. Sorry!
Het begin van de reis begon wat moeizaam, omdat op het vliegveld 16 mensen door de beveiliging waren gelopen zonder dat de scanapparatuur had gewerkt, waardoor de hele terminal ontruimd werd. Daar stonden we dan, tussen duizenden mensen die allemaal hun vlucht wilden halen. Gelukkig kon het vliegtuig ook niet weg, waardoor we uiteindelijk met twee uur vertraging toch in Hobart aankwamen. Hobart is de hoofdstad van Tasmanië en we hadden erg veel zin om het nachtleven te ontdekken. Wat een grap! Na lang te hebben rondgelopen hebben we maar één kroeg kunnen vinden die nog open was, waar we samen met een robuuste local een biertje hebben gedronken.
De volgende dag kwamen we er achter hoe klein Hobart eigenlijk is. Dat is even wennen als je net uit een stad als Sydney komt, maar tegelijkertijd is dat juist de charme van Tasmanië. Die ochtend hebben we ook een Mt Wellington Descent gedaan. We werden met een busje de berg op gereden, waarna we met een mountainbike weer naar beneden zijn gefietst. Of nou ja, fietsen kun je het eigenlijk niet noemen, want trappen kwam er niet aan te pas. De berg was zo steil, dat we eigenlijk alleen maar aan het remmen waren! Doodeng, maar uiteindelijk kreeg ik de smaak te pakken en scheurde ik als een malle naar beneden. Ik ben zelfs nog een stukje off road geweest!
Inmiddels stonden we te trappelen van ongeduld om aan onze road trip te beginnen, dus we waren erg blij toen we onze caravan Bertha op konden halen. Bertha is een door de overheid afgedankt bestelbusje die ze hebben omgetoverd tot backpackersparadijs. Wat een schatje! Die dag zijn we via het historische stadje Richmond naar Port Arthur gereden. Dat was de plek waar Groot-Brittanië vroeger haar gevangenen heen stuurden. Wist je dat dit al kon vanaf je zevende? En dat ze gevangenen vanaf negen jaar de doodstraf mochten geven? Wat dat aan gaat is ons jeugdstrafrecht zo gek nog niet. Het was een interessante en indrukwekkende middag.
En toen was het tijd voor ons eerste nachtje camperen! We sliepen vrijwel iedere nacht in Nationale Parken, wat betekent dat je voor een paar dollar de meest fantastische uitzichten hebt, maar helaas ook een gebrek aan stroom en douches. Natuurlijk was er ook geen internet en onze telefoons bleken ook nergens bereik te hebben. Het was dus echt ouderwets camperen. Koken deden we op twee kleine gasstelletjes, die we de eerste avond niet zelf aan de praat kregen. Dat was achteraf maar goed ook, want onze buren die ons uit de brand hielpen bleken vier leuke Tasmaanse mannen. Die avond hebben we dan ook bij hun kampvuur doorgebracht met een fles ‘Fucking Great Port’ (dat was het merk!) en een potje nachtelijke golf. Wat een heerlijk begin van onze trip.
Maar als je nu denkt dat het iedere avond feest was, dan heb je het verkeerd. De volgende avonden zaten we op campings die letterlijk in de middle of nowhere waren. En omdat het hier herfst is en om 6 uur al donker wordt, lagen we vaak al voor tienen te pitten. Dat kwam ook omdat we ’s ochtends erg vroeg op stonden. Zo zijn we de tweede dag bij Friendly Beaches vroeg opgestaan om de zonsopgang te bekijken. Dat had ik nog nooit in mijn leven gezien en het was echt ontzettend mooi!
Wat ook ontzettend mooi was, was de dag die we voor de boeg hadden. We begonnen bij Wineglass Bay, waar we een steile en vermoeiende klim naar het uitzichtpunt hebben gemaakt. Maar wat was het het waard zeg. Een fantastische baai met het meest witte zand en bizar blauwe water dat we ooit gezien hebben. Eigenlijk bestond de hele oostkust uit witte stranden en helderblauwe zee. De Bay of Fires waar we vervolgens heen gingen, is dan ook uitgeroepen tot tweede mooiste strand van de wereld. En mooi was het zeker.
Zoals elke avond kwamen we weer in het donker aan bij de camping, zodat we pas de volgende ochtend zagen hoe prachtig het eigenlijk wel niet was daar. Rijden in het donker betekent ontzettend goed oppassen, omdat de wilde dieren dan ineens actief worden en zomaar voor je auto kunnen springen. Er liggen dan ook overal dode beesten langs en midden op de weg. Gelukkig hebben wij in al die dagen geen enkel dier onder onze Bertha gehad!
Paaszondag hebben we gevierd met een uitgebreid ontbijt met paasbroodjes en een gekookt eitje. En als verrassing kwamen twee wilde wallabies bij ons aanschuiven. Zo schattig! We hebben die ochtend veel kangaroes en wallabies gezien, want om bij de camping te komen moest je over een onverharde weg rijden die ‘Kangaroo Drive’ heette. Nou dan weet je het wel.
Onverharde wegen heb je trouwens erg veel in Tasmanië. De wegen zijn sowieso te hilarisch voor woorden. De snelwegen doen meer aan de lokale dorpsstraat denken. Je mag er gewoon 110, maar er is maar één baan, geen middenberm en als je naar rechts wilt afslaan dan moet je gewoon dwars over de weg heen. Dat betekent dus inderdaad dat als er een tegenligger aan komt, je midden op de snelweg moet stilstaan. Niet dat je veel tegenliggers tegenkomt, want Tasmanië is uitgestorven. Tasmanië is 1,5 keer zo groot als Nederland en toch wonen er maar een half miljoen mensen. Ook de meeste toeristen vergeten Tasmanië, waardoor er nog veel ongerepte natuur is. Sterker nog, er zijn 19 Nationale Parken in Tasmanië, waarvan een groot gedeelte op de Werelderfgoedlijst staat.
Na dagenlang in de natuur te zijn geweest, waren we wel weer toe aan een beetje beschaving. En dus zijn we via Launceston naar Mole Creek gereden. In Launceston zijn we naar Cataract Gorge geweest, een rivier tussen een grote bergkloof, met een mooi uitzicht over de stad. In Mole Creek hebben we op een familiecamping gestaan met stroom, douches en internet. Daar waren we wel aan toe, want we hadden al drie dagen niet kunnen douchen en ook onze fototoestellen waren leeg. Het was wel een hilarisch gezicht, want powered sites (met stroom) worden eigenlijk alleen gebruikt door mensen met enorme caravans die stroom nodig hebben voor hun koffiezetapparaten en wasmachines. Je staat versteld wat er allemaal in een grote camper past! En daar stonden wij dan tussen met onze kleine Bertha en onze twee hoofdlampjes. Het moet een armoedige bedoening zijn geweest, want onze buurman kwam meteen naar ons toe met een bouwlamp en een verlengsnoer. Doordat we ook internet hadden, heb ik met de familie van Ginkel kunnen skypen die bij elkaar waren voor de pasen. Erg gezellig, lang leve de beschaving!
De volgende dag zijn we naar Cradle Mountain geweest. Dit is een berg aan een mooi meer waar je de meest fantastische wandelingen kunt maken. Zo is er een 6-daagse wandeltocht die in de top 10 staat van mooiste wandelingen ter wereld. Daar hadden wij helaas geen tijd voor, maar we zijn wel naar een uitkijkpunt geklommen vanwaar we de meest geweldige uitzichten hadden. We hadden echt geluk, want bij Cradle Mountain regent het 261 dagen per jaar en is er maar 1 op de 10 dagen zon. Wij hadden een helderblauwe lucht, volop zon en er was geen wolkje te bekennen. Zo is het weer eigenlijk ook de hele reis geweest, op een paar wolkjes op de eerste twee dagen na. Overdag was het meestal zo tegen de 20 graden. Waar we het aan verdiend hebben weten we niet, maar we zijn er wel erg dankbaar voor!
's Nachts kon het trouwens wel erg koud worden. Eén nacht was het maar 1,5 graad celcius, en dat was voor ons gevoel niet eens de koudste nacht. Ik sliep 's nachts dan ook met 7 lagen pyjama aan, een fleecedeken en dan nog onder het dekbed. Het kostte me 's ochtends zo een kwartier om mijn pyjama weer uit te trekken haha!
Verder hebben we de Western Explorer gereden. Dit is een weg langs de westkust die volledig onverhard is en waar vrijwel niemand komt. Er stonden dan ook volop waarschuwingsborden dat je moest zorgen dat je genoeg getankt had, genoeg water en voedsel bij je had (want als je met pech langs de weg komt te staan dan kan het zo 24 uur duren voordat er weer iemand langs komt) en dat je nergens telefoonbereik hebt. Maar eigenlijk was dat voor ons niks anders dan wat we de dagen daarvoor al allemaal gedaan hadden, dus als volwaardige professionals hebben we de track gereden. Onderweg moesten we nog met een pondje waar welgeteld één auto op kon. Er stond een bordje bij dat als je de veerman niet kon vinden, je je moest gaan afvragen of hij misschien nog in bed lag hihi. Gelukkig voor ons was hij die dag al wakker. Die avond hebben we bij Ocean Beach één van de mooiste zonsondergangen ooit gezien.
De volgende dag was het tijd voor een decadente uitspatting: een Gordon River Cruise. Dit is de enige manier waarop je dat gedeelte van Tasmanië kunt ontdekken en we hadden op plaatjes al gezien hoe mooi het er is. Opnieuw waren de weergoden ons goed gezind, waardoor we zo’n stralend blauwe hemel hadden dat het die dag zelfs nog mooier was dan in de brochures! De Gordon River is zo spiegelglad dat het een hele indrukwekkende weerspiegeling heeft. Als je onze foto’s op de kop houdt dan zie je het verschil niet eens! Dit heeft op Anne en mij veel indruk gemaakt. Ik heb tijdens mijn reizen al veel mooie dingen gezien, maar dit is echt een van mijn hoogtepuntjes. Ongelofelijk hoe de natuur opnieuwe zo perfect kan zijn.
Vervolgens zijn we naar Lake St Claire gereden. Zoals gewoonlijk was het al donker toen we aankwamen en de volgende ochtend hing er zoveel mist boven het meer, dat we het meer zelf niet hebben kunnen zien haha. En dat terwijl we tien meter van het meer gekampeerd hebben! Wat we wel veel hebben gezien zijn possums. Dit zijn beestjes die er op het eerste gezicht heel schattig uit zien, maar die al snel heel irritant blijken te zijn. Ze zijn namelijk nergens bang voor, waardoor je ze niet van je af kunt schudden. En ze zijn zo bijdehand dat eentje zelfs onze koelbox wist open te maken! We zijn dan ook maar snel in onze Bertha gevlucht. ’s Nachts zijn we nog wakker geschrokken omdat er een possum op ons dak was gesprongen, maar gelukkig zaten we veilig binnen. Wat een nare beesten!
Op onze laatste dag zijn we via de Russell Falls (een hele mooie waterval) naar Bruny Island gereden. Dit eiland bestaat uit het Noordelijke gedeelte en het Zuiderlijke gedeelte en die zijn met elkaar verbonden via de ‘Neck’: een hele lange strook land die slechts 100 meter breed is. Na een laatste nachtje kamperen en nog wat mooie uitkijkpunten was het tijd om weer terug naar Hobart te rijden. Daar hebben we afscheid genomen van onze Bertha, waar we echt een fantastische tijd mee hebben gehad. En na een laatste biertje in de stad was het na 11 dagen dikke pret en ongelofelijke natuur dan toch echt tijd om weer naar Sydney te vliegen.
Vooraf had ik niet durven dromen dat deze reis zo geweldig zou worden. Maar Tasmanië bleek één groot hoogtepunt en ik ben dan ook erg gelukkig dat ik dit weer heb mogen meemaken! En Anne: bedankt voor je gezelligheid.
Zie voor de foto’s http://aussieheidi.glogster.com/tasmania/. Vergeet niet dat je op de foto kunt klikken om hem groter te maken!
Heel erg veel liefs van Heidi
-
06 Mei 2011 - 07:28
Mama:
Als eerste ga ik nu reageren, goed hé?
Dat je er zo van genoten had wist ik natuurlijk al, maar als je het zo leest is het wel heel erg leuk.
Ik vindt jullie campertje zo geweldig, ik snap wel dat het lachen was!
Groetjes en een dikke kus van paps en mams.
Ps. ik mis wel je verhaal over koninginnennacht en dag. Of kun je daar wel weer een heel blog over schrijven? hi,hi. -
06 Mei 2011 - 11:10
Veerle:
Heidi! Die possums zien er ook nog ontzettend lelijk uit, heb ze ff gegoogled. Haha, gelukkig kom j edie in Sydney niet tegen.
xx Veerle -
06 Mei 2011 - 11:33
Bertha ,opa:
hoi heidi
wat heb je weer veel gezien en beleefd,en zulke mooien foto,s
wat geweldig die zons ondergang
wat een leuk campertje,ook klein maar fijn.net als ik haha groetjes van ons en een dikke pakerd -
07 Mei 2011 - 09:42
Suus:
Wat doe je toch veel daar! Ik ben jaloers! Geniet er nog van! xxx -
08 Mei 2011 - 11:30
Marius En Janneke:
hoi heidi.
wat heb jij weer veel moois gezien zeg,je kunt je dat hier vandaan niet voorstellen wat jij allemaal meemaakt.
en wat een schitterende foto"s.
dit is toch wel een hele ervaring waar je altijd met veel plezier op terug kunt kijken.
en wat waren wij verrast toen we jou kaart kregen super lief van jou om de tijd daarvoor te nemen dank je wel.
nou meisje nu weer verder met je studie,veel succes.
dikke knuffel janneke en de rest. -
09 Mei 2011 - 06:28
Kris:
He Heidi!
Vet he zo'n roadtrip in zo'n afgedankt campertje! Lekker koud ook 's nachts, maar wel echt geweldig :D.
Dikke kus vanaf Bali ! -
09 Mei 2011 - 06:28
Valerie:
Leuk om te lezen over plekjes waar ik alweer 3 maanden (ofzo) geleden was! Tasmanie is echt super vet!!!! Lijkt me ook echt heel cool in een camper! Wel koud :P Jij vermaakt je sowieso nog steeds wel daar =D Groetjes vanuit Bali!!!
xxxx -
10 Mei 2011 - 11:14
Toos:
Ha Heidi,
Jammer dat we er zondag niet waren want dan hadden we ook even met je kunnen skypen. Wat een geweldig verslag weer, ik ben er eens lekker voor gaan zitten met een kop koffie en heb alles weer meebeleefd! Hoe ga je ooit wennen aan een `normaal`leven zonder al die avonturen??
Heeft je vader wel verteld wat er de afgelopen week is gebeurd?? Hij is namelijk aan het koken geslagen (net als buurman Joop heeft ie nu ook al een buitenshuis werkende vrouw) en laat ie nou aan mij vragen hoe je bietjes moest maken, ik dacht dat ze al gekookt waren - nou niet dus - ze waren lekker knapperig dat begrijp je! Van je moeder hoorde ik dat hij de moed niet heeft opgegeven want de dag erna ging hij het weer proberen, stel dat hij er plezier in gaat krijgen... dan is er grote kans dat als jij thuiskomt hij een geweldig welkomstdiner voor je gaat maken!! Dat had je nooit kunnen bedenken voor je naar Australie ging denk ik!
Tot het volgende verslag en groetjes van Postweg 85A -
11 Mei 2011 - 04:00
Josje:
Haha Super leuk om te lezen, moest ik de hele tijd nog doen, maar zit nu in de bieb te soggen dus vandaar ;)! -
19 Mei 2011 - 19:08
Gerrit:
Hallo gelukkige smurf maak ons niet zo lekker met je verhalen anders moet ik ook gaan sparen voor een wereldreis.
Sucses met je studie en maak er nog een paar mooie maanden van.
groet Gerrit en de rest. -
05 Juni 2011 - 20:08
Bianca:
Dit reisverslag had ik eerder gemist, zie ik! Wat tof, deze trip! Het klinkt heel avontuurlijk! Als je terugkomt ben je een doorgwinterde reiziger/backpacker ;-) Gaaf! x -
04 Juli 2011 - 08:17
Natasja:
geweldig ook die foto's! prachtig! Vooral die met dat sjaaltje sta je sehr schön op fraulein heidi!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
