Het einde van een fantastische trip
Door: Heidi
Blijf op de hoogte en volg Heidi
24 Februari 2011 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Zo, het is alweer even geleden. Ik ben inmiddels alweer twee weken in Sydney, maar met mijn blog zit ik nog in Nieuw-Zeeland. Hoog tijd dat ik jullie het einde van mijn reis door Nieuw-Zeeland vertel!
Na alle adrenalinekicken van Queenstown was ik weer toe aan wat natuur. Dat is zo heerlijk aan Nieuw-Zeeland. Het ene moment doe je het in je broek van angst omdat je op het punt staat van een klif af te springen en even later sta jeje ogen uit te kijken in de meest adembenemende omgevingen.
Vanuit Queenstown reden we naar Milford Sound. Dat is de bekendste fjord van het Fiordland National Park. De fjord is ongeveer 16 kilometer lang tot aan open zee en rondom de fjord zijn veel hoge en steile rotsen. Omdat het er belachelijk vaak regent, heb je er ontzettend veel watervallen. Wij hadden geluk, want we hadden een stralend blauwe lucht en omdat het de dagen ervoor wel veel had geregend, zagen we veel mooie watervallen. We hadden een cruise geboekt en het is niet te beschrijven wat je dan ziet. Ik kan alleen maar zeggen: check de foto’s! http://aussieheidi.glogster.com/nzslot/. Als je op de foto’s klikt worden ze groter.
Vervolgens ben ik naar Stewart Island vertrokken. Dat is het derde eiland van Nieuw-Zeeland en ligt helemaal in het zuiden. Er wonen maar 400 mensen op het eiland en die wonen allemaal in hetzelfde dorpje. De rest van het eiland bestaat uit ongerepte natuur en daar was ik wel aan toe! Alleen toen we op het eiland aankwamen – kotsmisselijk, want het was een heftig boottrip – regende het. Ik baalde als een stekker. Bij het informatiecentrum kregen we echter te horen dat het op Stewart Island vrijwel altijd regent. Het is blijkbaar niet de vraag of het die dag gaat regenen, maar hoeveel het gaat regenen. Als ik dat had geweten... Maar ja, ik was er nu toch en de boot zou me pas een paar dagen later weer naar het vaste land brengen, dus ik kon er maar beter het beste van maken.
Die avond ben ik eerst maar eens met Melissa naar de lokale bar geweest. Omdat alle inwoners elkaar wel kennen, wisten ze meteen dat wij toeristen waren. We werden dan ook direct welkom geheten met lokale drank en sterke verhalen. In de bar schonken ze automatisch dubbele shots van sterke drank, tenzij je om een enkele vroeg. Dat gebeurde natuurlijk nooit. Er was zelfs iemand die een dubbele dubbele shot vroeg! Het was echt een geniale avond, maar tegelijkertijd besefte ik me ook wat een gekken er eigenlijk rondliepen op dat eiland haha.
De volgende dag ben ik naar Ulva Island geweest. Dat is een klein eiland waarop ze alle zoogdieren vakkundig hebben uitgeroeid, zodat het er een waar vogelparadijs is. Zo proberen ze een stuk oorspronkelijk Nieuw-Zeeland te herstellen. Ik heb er een paar uur rondgelopen en heb veel vogels gezien. Erg leuk en het beste was: het was droog!
Op het eiland heb je ook veel wandelroutes, zoals de Rakiura Track. Dat is een wandeltocht van 37 kilometer waar je normaal gesproken zo’n 2 tot 3 dagen over doet. Maar omdat ik geen campingspullen bij me heb, besloot ik om het in 1 dag te lopen. Alleen is Nieuw-Zeeland helaas niet zo plat als Nederland en 37 kilometer hier is dan ook niet hetzelfde als een wandeltocht thuis. Ik was helemaal kapot aan het einde van de dag! Maar het was prachtig. Omdat het zoveel geregend had die week was een groot gedeelte van de route wel belachelijk modderig. Gelukkig was het bijna de hele dag droog, maar het laatste uur begon het toch nog te regenen. Ik had de modder tot aan mijn knieën staan en ik kon dan ook meteen een handwasje doen toen ik na 11 lange uren met mijzelf eindelijk weer in het hostel was. Waarna ik meteen mijn bed in ben gedoken!
Onderweg naar Dunedin kwamen we op veel plekken waar we zeehonden enzo zouden kunnen zien, maar helaas viel dat een beetje tegen. We kwamen ook op een plek waar ze geelogige pinguins zouden moeten hebben. Je kon vanuit een beschut huisje kijken of vanaf het strand. Natuurlijk ben ik meteen naar het strand gelopen. Ik snapte niet waarom niemand anders dat deed. Totdat ze naar me begonnen te schreeuwen dat ik daar weg moest gaan. Wat bleek nou, na drie uur mag je het strand niet meer op, omdat de pinguins dan terug komen uit zee. En het was inmiddels al half vier. Oops! Dat bordje had ik dus niet gelezen.. Of ik de pinguins heb afgeschrikt weten we niet, maar het werd me in ieder geval niet in dank afgenomen haha!
In Dunedin ben ik naar de Speight’s Brewery Heritage Tour geweest. Speight’s is het bekendste bier van het Zuidereiland. Of zoals ze het zelf zeggen: wereldberoemd in Nieuw-Zeeland! We kregen de historie van het bier te zien en het proces van het bierbrouwen. Maar het allerleukste was toch wel de bierproeverij. Ik had vijf soorten bier geproefd, maar om zeker te weten welke ik het lekkerst vond moest ik natuurlijk wel nog een tweede rondje bier proberen. Het was maar goed dat we hele kleine glaasjes kregen! ;-)
Na Dunedin was het tijd voor Mt Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. En dat was echt geweldig, zo ontzettend mooi! Opnieuw hadden we ontzettend geluk met het weer. Een half uur voordat wij kwamen stormde het en kon je de berg niet eens zien, maar toen wij aankwamen was er ineens weer een strakblauwe lucht. Samen met een groepje vriendinnen hebben we een paar uur gewandeld, naar een gletsjermeer met een prachtig uitzicht over Mt Cook en de Tasmangletsjer. En weer was het onbeschrijvelijk mooi. Ik heb het de vorige keer al gezegd, maar ik ben verliefd op Nieuw-Zeeland! Als ik nu de foto’s terug kijk vind ik het ook ongelofelijk dat ik echt op al die plekken geweest ben.
De laatste stop van mijn reis was Christchurch. Toen ik dit verhaal begon te schrijven was ik van plan te vertellen over hoe ik daar naar de tandarts ben geweest omdat mijn tand was afgebroken en dat ik er een nieuwe laptop heb gekocht omdat mijn Nederlandse kapot was, maar jullie hebben denk ik allemaal het nieuws gezien. Terwijl ik dit verhaal aan het schrijven was kreeg ik verschillende berichten van mensen die zeiden dat ik de tv aan moest zetten. Christchurch is opnieuw getroffen door een aardbeving. Afgelopen september hadden ze er al een gehad, waardoor veel gebouwen beschadigd waren. Daar was inmiddels nog maar weinig van te zien. De meeste straten waren gerepareerd en ook veel gebouwen stonden weer overeind. Op sommige plekken was de impact nog wel zichtbaar. Zo stond het Base hostel volledig in de steigers. Omdat we ons daar echt niet veilig voelden, zijn wij naar een ander hostel gegaan. Elke dag waren er immers nog naschokken. Daar voel je vrijwel niks van hoor, alleen af en toe wat gerommel. Wel spraken we met een grote stoere man uit Christchurch over de aardbeving en hij zei dat hij liever een gewapende overval had meegemaakt. Dan weet je in ieder geval dat het na die tijd over is. Nu is het alsof de overvallers iedere dag terug komen en je weet nooit of ze die dag slechts vijf dollar willen, of dat ze je die dag van je leven beroven. Wij vroegen hem of hij bang was en heel oprecht zei hij dat hij dat inderdaad was. Dat heeft veel indruk op ons gemaakt. En nu blijkt dat die angst heel erg terecht was. Christchurch ligt volledig op z’n kop. Ik heb de beelden op tv gezien en het is niet te geloven dat ik daar 2,5 week geleden nog gewoon liep. Het is ongelofelijk en moeilijk te beseffen. Ik ben erg dankbaar dat ik veilig hier in Sydney zit!
Vanuit Christchurch ben ik via Auckland naar Sydney gevlogen. Ik ben hier inmiddels helemaal gesetteld, maar daar zal ik jullie de volgende keer over vertellen!
Veel liefs van Heidi
Na alle adrenalinekicken van Queenstown was ik weer toe aan wat natuur. Dat is zo heerlijk aan Nieuw-Zeeland. Het ene moment doe je het in je broek van angst omdat je op het punt staat van een klif af te springen en even later sta jeje ogen uit te kijken in de meest adembenemende omgevingen.
Vanuit Queenstown reden we naar Milford Sound. Dat is de bekendste fjord van het Fiordland National Park. De fjord is ongeveer 16 kilometer lang tot aan open zee en rondom de fjord zijn veel hoge en steile rotsen. Omdat het er belachelijk vaak regent, heb je er ontzettend veel watervallen. Wij hadden geluk, want we hadden een stralend blauwe lucht en omdat het de dagen ervoor wel veel had geregend, zagen we veel mooie watervallen. We hadden een cruise geboekt en het is niet te beschrijven wat je dan ziet. Ik kan alleen maar zeggen: check de foto’s! http://aussieheidi.glogster.com/nzslot/. Als je op de foto’s klikt worden ze groter.
Vervolgens ben ik naar Stewart Island vertrokken. Dat is het derde eiland van Nieuw-Zeeland en ligt helemaal in het zuiden. Er wonen maar 400 mensen op het eiland en die wonen allemaal in hetzelfde dorpje. De rest van het eiland bestaat uit ongerepte natuur en daar was ik wel aan toe! Alleen toen we op het eiland aankwamen – kotsmisselijk, want het was een heftig boottrip – regende het. Ik baalde als een stekker. Bij het informatiecentrum kregen we echter te horen dat het op Stewart Island vrijwel altijd regent. Het is blijkbaar niet de vraag of het die dag gaat regenen, maar hoeveel het gaat regenen. Als ik dat had geweten... Maar ja, ik was er nu toch en de boot zou me pas een paar dagen later weer naar het vaste land brengen, dus ik kon er maar beter het beste van maken.
Die avond ben ik eerst maar eens met Melissa naar de lokale bar geweest. Omdat alle inwoners elkaar wel kennen, wisten ze meteen dat wij toeristen waren. We werden dan ook direct welkom geheten met lokale drank en sterke verhalen. In de bar schonken ze automatisch dubbele shots van sterke drank, tenzij je om een enkele vroeg. Dat gebeurde natuurlijk nooit. Er was zelfs iemand die een dubbele dubbele shot vroeg! Het was echt een geniale avond, maar tegelijkertijd besefte ik me ook wat een gekken er eigenlijk rondliepen op dat eiland haha.
De volgende dag ben ik naar Ulva Island geweest. Dat is een klein eiland waarop ze alle zoogdieren vakkundig hebben uitgeroeid, zodat het er een waar vogelparadijs is. Zo proberen ze een stuk oorspronkelijk Nieuw-Zeeland te herstellen. Ik heb er een paar uur rondgelopen en heb veel vogels gezien. Erg leuk en het beste was: het was droog!
Op het eiland heb je ook veel wandelroutes, zoals de Rakiura Track. Dat is een wandeltocht van 37 kilometer waar je normaal gesproken zo’n 2 tot 3 dagen over doet. Maar omdat ik geen campingspullen bij me heb, besloot ik om het in 1 dag te lopen. Alleen is Nieuw-Zeeland helaas niet zo plat als Nederland en 37 kilometer hier is dan ook niet hetzelfde als een wandeltocht thuis. Ik was helemaal kapot aan het einde van de dag! Maar het was prachtig. Omdat het zoveel geregend had die week was een groot gedeelte van de route wel belachelijk modderig. Gelukkig was het bijna de hele dag droog, maar het laatste uur begon het toch nog te regenen. Ik had de modder tot aan mijn knieën staan en ik kon dan ook meteen een handwasje doen toen ik na 11 lange uren met mijzelf eindelijk weer in het hostel was. Waarna ik meteen mijn bed in ben gedoken!
Onderweg naar Dunedin kwamen we op veel plekken waar we zeehonden enzo zouden kunnen zien, maar helaas viel dat een beetje tegen. We kwamen ook op een plek waar ze geelogige pinguins zouden moeten hebben. Je kon vanuit een beschut huisje kijken of vanaf het strand. Natuurlijk ben ik meteen naar het strand gelopen. Ik snapte niet waarom niemand anders dat deed. Totdat ze naar me begonnen te schreeuwen dat ik daar weg moest gaan. Wat bleek nou, na drie uur mag je het strand niet meer op, omdat de pinguins dan terug komen uit zee. En het was inmiddels al half vier. Oops! Dat bordje had ik dus niet gelezen.. Of ik de pinguins heb afgeschrikt weten we niet, maar het werd me in ieder geval niet in dank afgenomen haha!
In Dunedin ben ik naar de Speight’s Brewery Heritage Tour geweest. Speight’s is het bekendste bier van het Zuidereiland. Of zoals ze het zelf zeggen: wereldberoemd in Nieuw-Zeeland! We kregen de historie van het bier te zien en het proces van het bierbrouwen. Maar het allerleukste was toch wel de bierproeverij. Ik had vijf soorten bier geproefd, maar om zeker te weten welke ik het lekkerst vond moest ik natuurlijk wel nog een tweede rondje bier proberen. Het was maar goed dat we hele kleine glaasjes kregen! ;-)
Na Dunedin was het tijd voor Mt Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. En dat was echt geweldig, zo ontzettend mooi! Opnieuw hadden we ontzettend geluk met het weer. Een half uur voordat wij kwamen stormde het en kon je de berg niet eens zien, maar toen wij aankwamen was er ineens weer een strakblauwe lucht. Samen met een groepje vriendinnen hebben we een paar uur gewandeld, naar een gletsjermeer met een prachtig uitzicht over Mt Cook en de Tasmangletsjer. En weer was het onbeschrijvelijk mooi. Ik heb het de vorige keer al gezegd, maar ik ben verliefd op Nieuw-Zeeland! Als ik nu de foto’s terug kijk vind ik het ook ongelofelijk dat ik echt op al die plekken geweest ben.
De laatste stop van mijn reis was Christchurch. Toen ik dit verhaal begon te schrijven was ik van plan te vertellen over hoe ik daar naar de tandarts ben geweest omdat mijn tand was afgebroken en dat ik er een nieuwe laptop heb gekocht omdat mijn Nederlandse kapot was, maar jullie hebben denk ik allemaal het nieuws gezien. Terwijl ik dit verhaal aan het schrijven was kreeg ik verschillende berichten van mensen die zeiden dat ik de tv aan moest zetten. Christchurch is opnieuw getroffen door een aardbeving. Afgelopen september hadden ze er al een gehad, waardoor veel gebouwen beschadigd waren. Daar was inmiddels nog maar weinig van te zien. De meeste straten waren gerepareerd en ook veel gebouwen stonden weer overeind. Op sommige plekken was de impact nog wel zichtbaar. Zo stond het Base hostel volledig in de steigers. Omdat we ons daar echt niet veilig voelden, zijn wij naar een ander hostel gegaan. Elke dag waren er immers nog naschokken. Daar voel je vrijwel niks van hoor, alleen af en toe wat gerommel. Wel spraken we met een grote stoere man uit Christchurch over de aardbeving en hij zei dat hij liever een gewapende overval had meegemaakt. Dan weet je in ieder geval dat het na die tijd over is. Nu is het alsof de overvallers iedere dag terug komen en je weet nooit of ze die dag slechts vijf dollar willen, of dat ze je die dag van je leven beroven. Wij vroegen hem of hij bang was en heel oprecht zei hij dat hij dat inderdaad was. Dat heeft veel indruk op ons gemaakt. En nu blijkt dat die angst heel erg terecht was. Christchurch ligt volledig op z’n kop. Ik heb de beelden op tv gezien en het is niet te geloven dat ik daar 2,5 week geleden nog gewoon liep. Het is ongelofelijk en moeilijk te beseffen. Ik ben erg dankbaar dat ik veilig hier in Sydney zit!
Vanuit Christchurch ben ik via Auckland naar Sydney gevlogen. Ik ben hier inmiddels helemaal gesetteld, maar daar zal ik jullie de volgende keer over vertellen!
Veel liefs van Heidi
-
24 Februari 2011 - 09:57
Marlous:
Kijk aan, bij je vorige blogs was ik steeds de laatste to read and comment, en nu ben ik zowaar de eerste :-)
Beetje verwend vind ik je wel hoor: in Milford Sound altijd regen en Heidi komt langs en de zon schijnt. Heeft ze een keer wat regen op Steward Island, ga je mopperen! :-P
Wat ontzettend stoer van je dat je die tocht in 1 dag hebt gelopen. Toen heeft vast veel 4-daagse bloed door je lijf gegierd ;-)
En verder ben je gewoon een bofkont, met het weer en natuurlijk dat je op tijd weg was uit Christchurch... Ik vind het zelfs al bizar, terwijl ik er 3 jaar geleden was, laat staan als je er 2,5 week geleden was.
Ben benieuwd naar je nieuwe avonturen in Syd en naar je colleges etc. want laten we niet vergeten dat je dit avontuur bent aangegaan om te STUDEREN :-P -
24 Februari 2011 - 10:27
Mama:
Als ik dit verslag lees, is het inderdaad bizar dat je daar op tijd weg was. Als je die beelden op tv ziet, ben ik erg dankbaar dat jou niets is overkomen. Nu komt het serieuse gedeelte van je reis: je gaat nu studeren! Doe je best, wij zijn trots op je.
Dikke kus van je papa en mama -
24 Februari 2011 - 10:45
Suus:
Ha Heidi! Klinkt allemaal supervet! Gelukkig dat je niet 2,5 week later in Christchurch zat! Een vriendin van mij gaat zaterdag ook naar Nieuw-Zeeland en die vliegt op Christchurch! Erg spannend allemaal! Geniet er nog van!! xxx Suus -
24 Februari 2011 - 12:23
De Beumers:
Hé grote nicht, wat een verhaal en mooie foto's.
Veel plezier nog en studeer ze hé, zal wel even wennen zijn voor je.
Dokke kus xxxxxxx;) -
24 Februari 2011 - 13:55
Bertha Opa .:
heidi wat een mooi verslag
en zulke mooie foto,s
wat je al niet maakt,het is erg leuk
maar wel triest van die aardbeving
goed dat je terug was in sydney
nou weer studeren en veel plezier.
de groetjes xx -
24 Februari 2011 - 15:49
Opa:
hallo heidi ik heb je verslag gelezen mooi. je maak heel wat mee.gelukkig zit je niet meer in niew zeeland met die beeving .veel liefs 0pa enbertha gr? -
24 Februari 2011 - 18:35
Pa,:
Helemaal gesetteld ha ha.
Hoeveel soorten bier en of wijn heb je dan al geproefd? -
24 Februari 2011 - 18:51
Marius En Janneke:
hoi heidi.
wij zijn harstikke blij dat je daar weg was op tijd.
het eerste wat er door je heen gaat is heidi is daar.
maar gelukkig zit je veilig in sydney.
en niet meer mopperen over regen hoor wacht maar totdat je weer terug bent,of breng je de zon mee.
nou meisje je hebt weer schitterende foto:s gemaakt.
veel succes met je studie en houd je ons dan ook op de hoogte hoe het daar mee gaat.
dikke knuffel van janneke en de rest -
24 Februari 2011 - 23:37
Kris:
ja wat kan ik zeggen: weer superrveel prachtigs gezien en gedaan zo te lezen :) heerlijk! succes met je eerste studiedagen! liefs vanaf vliegveld bangkok -
25 Februari 2011 - 13:31
Toos:
Adembenemend mooi zeg; ik kan me voorstellen dat je verliefd bent geworden op Nieuw-Zeeland. Enne.... wat fijn dat je net op tijd weg was! -
25 Februari 2011 - 15:09
Marina:
Hallo Heidy,
Wat leuk om lezen wat je allemaal meemaakt dat is niet zomaar even vakantie. IK heb begrepen dat je nu aan het studeren slaat, dus doe je best. Groetjes uit een regenachtigachtig Barneveld van de Boontjes -
26 Februari 2011 - 09:07
De Beekies:
Heidi. nu gaan we skypen. anna.marie.van.beek -
26 Februari 2011 - 18:34
Marjolein:
Hey,
Ik lees je blog trouw en vroeg me al af wanneer je nu ein-de-lijk eens ging studeren! ;) Heb net voor 't eerst je foto's ook bekeken en ik deed 't even flink in m'n broek toen ik naar de filmpjes van die canyon swing/bungy jump dingen zag. Dat je dát gedaan hebt...!
Dat wilde ik even zeggen - veel plezier nog in Sydney! :) -
27 Februari 2011 - 12:07
Bart En Ria:
Hoi Heidi, wat heb je veel gezien en leuke dingen gedaan op die eilanden. Ben wel benieuwd naar de mensen die daar wonen en hoe zij daar wonen. En ben je nog Nederlanders tegengekomen of zijn daar ook typisch nederlandse dorpjes? Iedereen blij dat jij die natuurrampen niet hebt mee hoeven maken. We wensen je een mooie tijd in Sydney met goede studieresultaten en fijne huis- en studiegenoten. Veel liefs, en natuurlijk gefeliciteerd met je neefje Sem die vandaag jarig is. xxx Ria, Bart en kinderen -
27 Februari 2011 - 12:52
Marijke Van Ravenhor:
Studeren??????????????? Daar heb jij helemaal geen tijd voor! Maar ja, het geld is ook een keertje op dus even geen spectaculaire, gevaarlijke en dure avonturen meer.
In ieder geval veel succes met je studie meid en blijf tussendoor wel volop genieten van al het moois aan de andere kant van de wereld!
Groetjes -
28 Februari 2011 - 19:22
Janita:
Hoi Heidi,
Leuk om weer een verslag van je te lezen, fijn dat het goed met je gaat!
Mooie foto's van je! duurde bij ons wel ff voordat ze geopend konden worden. ;-)
Nu begint het studeren weer, zal wel ff wennen zijn.. We wensen je heel veel succes ermee!
x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
