Adrenalinekick na adrenalinekick
Door: Heidi
Blijf op de hoogte en volg Heidi
09 Februari 2011 | Nieuw Zeeland, Queenstown
De weg van Franz Josef naar Queenstown is adembenemend mooi. Midden tussen de bergen, gletsjers en meren lijk je net in een film te zijn beland. En dat is ook niet zo vreemd, want veel van deze locaties zijn gebruikt in Lord of the Rings!
’s Avonds in het hostel was het karaokeavond en samen met Meghan heb ik ‘I will survive’ gezongen. En het was echt verschrikkelijk. We misten het begin en zongen ontzettend vals. Ik had medelijden met de toeschouwers (terwijl ik door de grond zakte).
Zodra we de volgende dag in Queenstown aankwamen zijn we meteen naar Fergburger gerend. Fergburger is een hamburgerrestaurant en niet zo maar een. Fergburger is een begrip. Je trip naar Nieuw-Zeeland is dan ook niet compleet als je niet naar Queenstown bent geweest voor een Fergburger. Ze zijn ieder dag open van 7.00 uur tot 5.00 uur (dat is inderdaad 22 uur per dag) en altijd staat er een rij. Een Fergburger als ontbijt, lunch, avondeten of na het stappen, ieder moment van de dag is geschikt voor een Fergburger. Mijn verwachtingen waren dan ook vrij hoog en er bleek geen woord teveel te zijn gezegd: een Fergburger is gruwelijk lekker.
Queenstown is niet alleen de stad van de hamburgers, maar ook van de extreme sporten. Daar moest ik natuurlijk wel gebruik van maken. En dus begon ik de volgende dag met een Canyon Swing. Daarbij spring he van een klif, val je 60 meter naar beneden om vervolgens een grote zwaai te maken. Een soort van schommel voor volwassenen. Het leuke aan de Canyon Swing is echter dat je niet aan je enkels vast zit, maar aan een tuigje, waardoor je op vrijwel iedere manier kunt springen die je wilt. Ze raden je aan om bij je eerste sprong een jumpstyle te kiezen waarbij je zelf moet springen, zodta je zelf de controle hebt. En omdat ik de volgende dag al een echte bungy gepland staan, liet ik mij overhalen om me achterover te laten vallen. En ik dacht echt dat ik het wel zou kunnen. Totdat ik op het randje van de afgrond stond. Ineens wist ik zeker dat ik het nooit zou durven. Maar ja, ik had nou eenmaal al betaald en ik wist zeker dat ik het mezelf nooit zou vergeven als ik het niet zou doen, en dus deed ik het maar gewoon. Het is zo onnatuurlijk om je van een afgrond te werpen en je maag draait zich dan ook wel een paar keer om. Maar omdat ik achterover sprong, zag ik de afgrond niet op me af komen.
Dus besloot ik een tweede sprong te doen: Gimpboy Goes to Hollywood. Daarbij hang je op de kop boven de afgrond, met je hoofd naar beneden. De begeleider is degene die jou los laat, dus je weet niet wanneer je gaat vallen. Hij vroeg me of ik de afgrond kon zien (duh, ik hing met mijn hoofd naar beneden) en zodra ik ja gilde, liet hij me vallen. En dat waren de engste drie seconden van mijn leven. Bij een bungy kun je heel duidelijk het koord aan je voeten zien zitten, maar bij een canyonswing is het net alsof je harnas nergens aan vast zit. Het gevoel dat je hebt is niet te beschrijven. Ik deed het zowat in mijn broek van angst, maar tegelijkertijd voelde het geweldig en wilde ik dat het gevoel nooit meer zou ophouden. Die tweede sprong was zo’n kick!
Maar mijn adrenaline had zijn hoogtepunt nog niet bereikt, want de volgende dag ging ik een echte bungyjump doen. En meteen maar de hoogste sprong van Nieuw-Zeeland: 134 meter. Ze hadden er niet eens een brug. Boven een vallei hing een zwevend platform en een kabelkarretje bracht ons er naar toe. Het ging allemaal zo snel. Voor ik het wist had ik een koord om mijn benen en moest ik springen. Als ik gisteren bang was, dan was ik nu doodsbang. Wat een afgrond. Of zoals ze het hier zo treffend zeggen: even my shit was scared!
Zodra de bungyman begon met aftellen wist ik dat ik het meteen moest doen, anders zou het alleen maar moeilijker worden. Zodra hij bij 1 was dook ik naar beneden, alsof je in een zwembad duikt. Alleen was er geen zwembad maar een enorme diepte en blijf je 8 seconden vallen voordat je het einde bereikt en weer omhoog schiet. Bij je tweede bounce moet je je benen los klikken zodat je overeind komt te zitten en ze je omhoog kunnen takelen. Met je hartslag op maximaal heb je eindelijk tijd om enigzins van de omgeving te genieten. Fenomenaal. En mijn allereerste gedachte was: dat was niet hoog genoeg, ik wil van hoger springen! We hebben het al gegoogled en blijkbaar is de hoogste bungy ter wereld in Zuid-Afrika. Dus jullie weten waar mijn volgende reis heen gaat! ;-)
Liefs van Heidi
Ps. De foto’s staan op http://aussieheidi.glogster.com/queenstown/. Dit keer staan er ook filmpjes op! Oh nog een tip: als je op een foto klikt, dan wordt ie groter. Voor als je geen genoeg van me kunt krijgen haha!
’s Avonds in het hostel was het karaokeavond en samen met Meghan heb ik ‘I will survive’ gezongen. En het was echt verschrikkelijk. We misten het begin en zongen ontzettend vals. Ik had medelijden met de toeschouwers (terwijl ik door de grond zakte).
Zodra we de volgende dag in Queenstown aankwamen zijn we meteen naar Fergburger gerend. Fergburger is een hamburgerrestaurant en niet zo maar een. Fergburger is een begrip. Je trip naar Nieuw-Zeeland is dan ook niet compleet als je niet naar Queenstown bent geweest voor een Fergburger. Ze zijn ieder dag open van 7.00 uur tot 5.00 uur (dat is inderdaad 22 uur per dag) en altijd staat er een rij. Een Fergburger als ontbijt, lunch, avondeten of na het stappen, ieder moment van de dag is geschikt voor een Fergburger. Mijn verwachtingen waren dan ook vrij hoog en er bleek geen woord teveel te zijn gezegd: een Fergburger is gruwelijk lekker.
Queenstown is niet alleen de stad van de hamburgers, maar ook van de extreme sporten. Daar moest ik natuurlijk wel gebruik van maken. En dus begon ik de volgende dag met een Canyon Swing. Daarbij spring he van een klif, val je 60 meter naar beneden om vervolgens een grote zwaai te maken. Een soort van schommel voor volwassenen. Het leuke aan de Canyon Swing is echter dat je niet aan je enkels vast zit, maar aan een tuigje, waardoor je op vrijwel iedere manier kunt springen die je wilt. Ze raden je aan om bij je eerste sprong een jumpstyle te kiezen waarbij je zelf moet springen, zodta je zelf de controle hebt. En omdat ik de volgende dag al een echte bungy gepland staan, liet ik mij overhalen om me achterover te laten vallen. En ik dacht echt dat ik het wel zou kunnen. Totdat ik op het randje van de afgrond stond. Ineens wist ik zeker dat ik het nooit zou durven. Maar ja, ik had nou eenmaal al betaald en ik wist zeker dat ik het mezelf nooit zou vergeven als ik het niet zou doen, en dus deed ik het maar gewoon. Het is zo onnatuurlijk om je van een afgrond te werpen en je maag draait zich dan ook wel een paar keer om. Maar omdat ik achterover sprong, zag ik de afgrond niet op me af komen.
Dus besloot ik een tweede sprong te doen: Gimpboy Goes to Hollywood. Daarbij hang je op de kop boven de afgrond, met je hoofd naar beneden. De begeleider is degene die jou los laat, dus je weet niet wanneer je gaat vallen. Hij vroeg me of ik de afgrond kon zien (duh, ik hing met mijn hoofd naar beneden) en zodra ik ja gilde, liet hij me vallen. En dat waren de engste drie seconden van mijn leven. Bij een bungy kun je heel duidelijk het koord aan je voeten zien zitten, maar bij een canyonswing is het net alsof je harnas nergens aan vast zit. Het gevoel dat je hebt is niet te beschrijven. Ik deed het zowat in mijn broek van angst, maar tegelijkertijd voelde het geweldig en wilde ik dat het gevoel nooit meer zou ophouden. Die tweede sprong was zo’n kick!
Maar mijn adrenaline had zijn hoogtepunt nog niet bereikt, want de volgende dag ging ik een echte bungyjump doen. En meteen maar de hoogste sprong van Nieuw-Zeeland: 134 meter. Ze hadden er niet eens een brug. Boven een vallei hing een zwevend platform en een kabelkarretje bracht ons er naar toe. Het ging allemaal zo snel. Voor ik het wist had ik een koord om mijn benen en moest ik springen. Als ik gisteren bang was, dan was ik nu doodsbang. Wat een afgrond. Of zoals ze het hier zo treffend zeggen: even my shit was scared!
Zodra de bungyman begon met aftellen wist ik dat ik het meteen moest doen, anders zou het alleen maar moeilijker worden. Zodra hij bij 1 was dook ik naar beneden, alsof je in een zwembad duikt. Alleen was er geen zwembad maar een enorme diepte en blijf je 8 seconden vallen voordat je het einde bereikt en weer omhoog schiet. Bij je tweede bounce moet je je benen los klikken zodat je overeind komt te zitten en ze je omhoog kunnen takelen. Met je hartslag op maximaal heb je eindelijk tijd om enigzins van de omgeving te genieten. Fenomenaal. En mijn allereerste gedachte was: dat was niet hoog genoeg, ik wil van hoger springen! We hebben het al gegoogled en blijkbaar is de hoogste bungy ter wereld in Zuid-Afrika. Dus jullie weten waar mijn volgende reis heen gaat! ;-)
Liefs van Heidi
Ps. De foto’s staan op http://aussieheidi.glogster.com/queenstown/. Dit keer staan er ook filmpjes op! Oh nog een tip: als je op een foto klikt, dan wordt ie groter. Voor als je geen genoeg van me kunt krijgen haha!
-
09 Februari 2011 - 07:28
Veerle:
Jemig Heid, je bent helemaal loca aan 't gaan daar! Dat je dat durft joh, pff...!!
Geniet ervan!
x Veerle -
09 Februari 2011 - 07:36
Gert En Annemarie:
Wow dat je dat allemaal durf! kicken...
Veel plezier met je volgende adreline kicken, zal vast niet het laatste zijn!
Groetjes Gert en Annemarie -
09 Februari 2011 - 07:56
Mama:
echt niet normaal zeg! dat je dat durft!!!! ik ben toch blij dat ik die filmpjes acheraf pas zie, anders mocht je het niet doen van mij! maar ja tegen houden kan ik je nu toch niet, je bent veel te ver weg. ga het nu maar wat rustiger aan doen, beter voor je hart en portemonee, hi,hi. dikke kus -
09 Februari 2011 - 08:29
Marius En Janneke:
hoi heidi.
oh ik zou gaan huilen als ik op dat randje stond en zeggen duw maar,want dat zou ik niet vrijwillig doen.
oh hier moet je nog wel een keer uitgebreid over vertellen als je weer thuis bent.
ik wil wel van je weten wat er dan allemaal door je heen gaat.
het ziet er zo vreselijk eng uit.
nou meisje tot de volgende keer .
knuffel jannneke en de rest. -
09 Februari 2011 - 08:42
Bianca:
Cool! X -
09 Februari 2011 - 11:56
Bertha En Opa :
hoi heidi wat een mooi verslag
maar wel gevaarlijk hoor
het is maar goed dat we
het niet van tevoren weten
het is wel eng hoor
nog veel plezier groetjes van ons xx -
09 Februari 2011 - 17:51
Tante Anna-Marie!! :
Hej Nicht,
Zon, ijs, wolken, onder de grond!! Waar ben je nog niet geweest!! Echt stoer meisie. Geniet erven maar dat hoef ik niet tegen jou te zeggen.haha.
Xjes uit Scherpenzeel. -
09 Februari 2011 - 18:51
Pa:
Pffft. Lage duikplank? -
11 Februari 2011 - 14:58
Toos:
Heidi, dit is niet normaal ik deed het in mn broek toen ik dat you-tube filmpje zag (wel geweldig hoor dat we het kunnen meemaken) maar voor geen goud zou ik het je nadoen!
Enne.... Zuid-Afrika staat ook nog op ons lijstje! -
11 Februari 2011 - 17:07
Mariëlle & Patrick:
Heidi... Jij bent officieel de stoerste persoon die wij kennen!! Wij zaten te bibberen op onze stoel tijdens jouw filmpjes!! En toen sprong je ook nog! :S Kippenvel... Veel plezier meissie!! Dikke kus, Mariëlle & Patrick -
17 Februari 2011 - 11:21
Dave:
Heei zupert neejo dat was een chrapje
is het leuk?????????????????????????
chroetjes dave hier schijnt de zon en
bij jou???????????? -
20 Februari 2011 - 17:52
Tessa,jasper V.dberg:
hoi heidi!
hoe gaat het daar in australie?
hier gaat het goed!
hoeland blijf je nog in australie?
groetjes, tessa en jasper
nog veel plezier!! -
23 Februari 2011 - 19:24
Marlous:
Laten we het erop houden dat actief meedoen met karaoke, ook grensverleggend is ;-)
En Holy shit wat ben je aan het dare devillen geweest. Jij liever dan ik, alhoewel de Canyon Swing uit jouw verhalen wel gaaf klinkt.
Na de promo-film voor het bungy-jumpen die ik toen in NZ gezien heb, was ik er juist van overtuigd het NIET te doen. Tot op de dag van vandaag geen spijt.
Nu je filmpje van de swing gezien. Hi-la-risch! I can't do this, I can't do this!!
Heerlijk Kiwi-English ook, oh how I miss hearing that... -
23 Februari 2011 - 19:29
Marlous:
Fantastische comment van de man van de bungy: "No worries, what was the problem?!" -
23 Februari 2011 - 19:30
Marlous:
Oh kijk aan: ik ben gewoon bij met je verhaaltjes! :-)
Vind btw wel dat het tijd is voor een nieuw verhaaltje, want we zijn alweer ruim 2 weken verder. Je loopt achter op schema ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
