Een nieuw avontuur
Blijf op de hoogte en volg Heidi
09 Maart 2014 | Thailand, Ayutthaya
A journey of a thousand miles begins with a single step.
Wat doe je als je droombaan pas over een half jaar begint en je dus wat tijd over hebt? Juist, dan ga je reizen. Het was al langer een grote wens om een reis door Zuidoost-Azië te maken en nu ik in de gelegenheid was heb ik er geen gras over laten groeien. Zondag 2 maart stapte ik dan ook in het vliegtuig. Het was allemaal ineens zo snel gegaan dat ik in het vliegtuig nog steeds niet besefte dat ik echt op weg was en pas drie maanden later weer terug zou keren. Dat besef kwam snel toen ik in Bangkok uit het vliegtuig stapte. Een ondraaglijke hitte, een enorme verkeerschaos vol met tuktuks, motors en ander verkeer en veel opdringerige mensen. Ik was blij toen ik in een tuktuk naar het hostel zat. Het was allemaal erg indrukwekkend, maar het werd me wel allemaal wat te veel. Dat gevoel werd niet beter toen ik de volgende ochtend op weg naar de Grand Palace binnen een uur al bijna alle oplichtingspraktijken had meegemaakt. Zo was er een vrouw die vogelvoer in mn hand drukte en er mee begon te strooien, ondanks dat ik nee bleef zeggen, maar daar wel geld voor wilde. Mooi niet dus. Of de vriendelijke tuktukchauffer die me wist te vertellen dat het paleis gesloten was tot 1 uur, maar hij me wel even naar wat andere plekken wilde brengen. Niks van waar, zo proberen ze geld te verdienen. Het was duidelijk, in Bangkok moet je op je hoede zijn.
Op dat moment wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk weg uit die stad. Toch besloot ik naar de Grand Palace te gaan en dat is maar goed ook, want daar leerde ik Laura kennen, een Nederlands meisje met wie ik nu nog reis. Ze had het lef om me gewoon aan te spreken en we besloten de rest van de dag samen door te brengen. De rijkversierde gebouwen van de Grand Palace, Chinatown, toeristen kijken vanaf een terras op Khao San Road en natuurlijk mijn eerste Thaise maaltijd. Het eten is hier heerlijk trouwens, dus daar ligt het zeker niet aan. Het was die dag uiteindelijk zo leuk dat ik Bangkok begon te waarderen.
Toch besloten we de volgende dag de rust op te zoeken van het eiland Ko Kret. Een supertoeristisch eiland, maar wel alleen voor de Thai zelf en alleen in het weekend. Wij waren dan ook de grootste bezienswaardigheid op het eiland vol minidorpjes, palmboomplantages en tempels. We kwamen zelfs een nieuwsgierige man tegen die graag wilde weten hoe wij toch van dat eiland hadden gehoord, aangezien hij er niet vaak toeristen zag. Na een heerlijke wandeltocht over het eiland was het tijd voor een nog groter avontuur: de terugreis met de lokale bus. Het maakt niet uit hoeveel haltes je meereist, je betaalt omgerekend altijd 13 eurocent voor een buskaartje. Wij moesten ruim 1,5 uur in de bus en kwamen door veel buitenwijken en kregen zo al een glimp van het lokale leven. Dat is wel iets anders dan Khao San Road!
De volgende dag zijn we naar Kanchanaburi gereisd. Dit stadje staat vooral bekend om de vele herdekkingsplekken voor de slachtoffers van de Thailand-Birma spoorlijn, die Japan in de Tweede Wereldoorlog heeft laten bouwen door gevangenen. We hebben een fiets gehuurd en zijn eerst naar het museum geweest voor wat achtergrondinformatie. Het was echt indrukwekkend. Ik had er nog nooit van gehoord, maar er zijn ontzettend veel doden gevallen tijdens het bouwen van de spoorlijn, waaronder veel Nederlanders. Dat werd ook duidelijk op de begraafplaats, waar een hele sectie voor Nederland was ingericht. Uiteindelijk zijn we een heel eind buiten de stad gefietst, waar iedereen naar ons toeterde en zwaaide. We zaten echt op het platteland en het was zo lekker om een stuk te fietsen! We zijn geëindigd bij de Death Railway Bridge, die dankzij een film nu beter bekend staat als de Bridge over the River Kwai. We konden er midden op het spoor lopen en moesten alleen uitwijken op het moment dat er een trein over de brug reed.
Onze tweede dag in Kanchanaburi werd onverwachts een relaxdag toen bleek dat de waterval waar we heen wilden droog stond en we al veels te laat waren voor de andere, overigens veel bekendere, waterval. Toen we scooters wilden huren kregen we bijna een motor in onze handen gedrukt (voor maar 5 euro per dag), dus dat leek ons ook geen strak plan. Een dagje niksen was ook lekker!
We waren daardoor wel goed uitgerust voor onze busrit naar Ayutthaya de volgende ochtend. Opnieuw viel het ons op dat de lange afstandsbussen hier twee prijzen kennen: een voor de Thai en een voor de toeristen. Je mag zelf raden wie er meer betalen. Maar ach, nog steeds waren we voor 3 euro op onze bestemming, dus we hebben niets te klagen.
Ayutthaya was 400 jaar lang de hoofdstad van het Thaise koninkrijk. Er woonden 1 miljoen mensen en er waren zo'n 400 tempels. Toen de Birmezen in 1767 binnenvielen hebben ze vrijwel alles vernietigd en alle Buddha's onthoofd. Tegenwoordig wonen er nog maar enkele tienduizenden mensen en zijn er een handvol ruïnes te bezichtigen. Het is nog steeds erg mooi en je kunt je bijna voorstellen hoe het er vroeger uit moet hebben gezien. Uiteraard hebben we weer een fiets gehuurd. De tempels op het eiland waren indrukwekkend, maar wel erg druk en toeristisch. Gelukkig waren er ook buiten het eiland veel mooie ruïnes en hier was bijna niemand te zien. Opnieuw werd er weer flink naar ons gezwaaid en getoeterd en we hebben voor het eerst mogen poseren met een Aziaat die met ons op de foto wilde. De mensen zijn hier overigens allemaal erg vriendelijk en willen je allemaal helpen, zelfs als ze geen Engels kunnen. Een hele verademing na Bangkok! 's Avonds hebben we nog in de bar gezeten met een groep Thaise mensen, wat erg leuk was. Ik ben nog bijna uitgehuwelijkt aan een (overigens hele knappe) Thai die Tok heet en die van me hield en me erg gelukkig zou maken, ondanks dat ie geen woord Engels sprak. Ik heb er toch maar voor bedankt.
We hebben dus alweer heel wat meegemaakt! Ben erg benieuwd wat er nog meer op ons pad komt..
Liefs van Heidi
Ps. Foto's staan gewoon onderaan het reisverslag.
Wat doe je als je droombaan pas over een half jaar begint en je dus wat tijd over hebt? Juist, dan ga je reizen. Het was al langer een grote wens om een reis door Zuidoost-Azië te maken en nu ik in de gelegenheid was heb ik er geen gras over laten groeien. Zondag 2 maart stapte ik dan ook in het vliegtuig. Het was allemaal ineens zo snel gegaan dat ik in het vliegtuig nog steeds niet besefte dat ik echt op weg was en pas drie maanden later weer terug zou keren. Dat besef kwam snel toen ik in Bangkok uit het vliegtuig stapte. Een ondraaglijke hitte, een enorme verkeerschaos vol met tuktuks, motors en ander verkeer en veel opdringerige mensen. Ik was blij toen ik in een tuktuk naar het hostel zat. Het was allemaal erg indrukwekkend, maar het werd me wel allemaal wat te veel. Dat gevoel werd niet beter toen ik de volgende ochtend op weg naar de Grand Palace binnen een uur al bijna alle oplichtingspraktijken had meegemaakt. Zo was er een vrouw die vogelvoer in mn hand drukte en er mee begon te strooien, ondanks dat ik nee bleef zeggen, maar daar wel geld voor wilde. Mooi niet dus. Of de vriendelijke tuktukchauffer die me wist te vertellen dat het paleis gesloten was tot 1 uur, maar hij me wel even naar wat andere plekken wilde brengen. Niks van waar, zo proberen ze geld te verdienen. Het was duidelijk, in Bangkok moet je op je hoede zijn.
Op dat moment wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk weg uit die stad. Toch besloot ik naar de Grand Palace te gaan en dat is maar goed ook, want daar leerde ik Laura kennen, een Nederlands meisje met wie ik nu nog reis. Ze had het lef om me gewoon aan te spreken en we besloten de rest van de dag samen door te brengen. De rijkversierde gebouwen van de Grand Palace, Chinatown, toeristen kijken vanaf een terras op Khao San Road en natuurlijk mijn eerste Thaise maaltijd. Het eten is hier heerlijk trouwens, dus daar ligt het zeker niet aan. Het was die dag uiteindelijk zo leuk dat ik Bangkok begon te waarderen.
Toch besloten we de volgende dag de rust op te zoeken van het eiland Ko Kret. Een supertoeristisch eiland, maar wel alleen voor de Thai zelf en alleen in het weekend. Wij waren dan ook de grootste bezienswaardigheid op het eiland vol minidorpjes, palmboomplantages en tempels. We kwamen zelfs een nieuwsgierige man tegen die graag wilde weten hoe wij toch van dat eiland hadden gehoord, aangezien hij er niet vaak toeristen zag. Na een heerlijke wandeltocht over het eiland was het tijd voor een nog groter avontuur: de terugreis met de lokale bus. Het maakt niet uit hoeveel haltes je meereist, je betaalt omgerekend altijd 13 eurocent voor een buskaartje. Wij moesten ruim 1,5 uur in de bus en kwamen door veel buitenwijken en kregen zo al een glimp van het lokale leven. Dat is wel iets anders dan Khao San Road!
De volgende dag zijn we naar Kanchanaburi gereisd. Dit stadje staat vooral bekend om de vele herdekkingsplekken voor de slachtoffers van de Thailand-Birma spoorlijn, die Japan in de Tweede Wereldoorlog heeft laten bouwen door gevangenen. We hebben een fiets gehuurd en zijn eerst naar het museum geweest voor wat achtergrondinformatie. Het was echt indrukwekkend. Ik had er nog nooit van gehoord, maar er zijn ontzettend veel doden gevallen tijdens het bouwen van de spoorlijn, waaronder veel Nederlanders. Dat werd ook duidelijk op de begraafplaats, waar een hele sectie voor Nederland was ingericht. Uiteindelijk zijn we een heel eind buiten de stad gefietst, waar iedereen naar ons toeterde en zwaaide. We zaten echt op het platteland en het was zo lekker om een stuk te fietsen! We zijn geëindigd bij de Death Railway Bridge, die dankzij een film nu beter bekend staat als de Bridge over the River Kwai. We konden er midden op het spoor lopen en moesten alleen uitwijken op het moment dat er een trein over de brug reed.
Onze tweede dag in Kanchanaburi werd onverwachts een relaxdag toen bleek dat de waterval waar we heen wilden droog stond en we al veels te laat waren voor de andere, overigens veel bekendere, waterval. Toen we scooters wilden huren kregen we bijna een motor in onze handen gedrukt (voor maar 5 euro per dag), dus dat leek ons ook geen strak plan. Een dagje niksen was ook lekker!
We waren daardoor wel goed uitgerust voor onze busrit naar Ayutthaya de volgende ochtend. Opnieuw viel het ons op dat de lange afstandsbussen hier twee prijzen kennen: een voor de Thai en een voor de toeristen. Je mag zelf raden wie er meer betalen. Maar ach, nog steeds waren we voor 3 euro op onze bestemming, dus we hebben niets te klagen.
Ayutthaya was 400 jaar lang de hoofdstad van het Thaise koninkrijk. Er woonden 1 miljoen mensen en er waren zo'n 400 tempels. Toen de Birmezen in 1767 binnenvielen hebben ze vrijwel alles vernietigd en alle Buddha's onthoofd. Tegenwoordig wonen er nog maar enkele tienduizenden mensen en zijn er een handvol ruïnes te bezichtigen. Het is nog steeds erg mooi en je kunt je bijna voorstellen hoe het er vroeger uit moet hebben gezien. Uiteraard hebben we weer een fiets gehuurd. De tempels op het eiland waren indrukwekkend, maar wel erg druk en toeristisch. Gelukkig waren er ook buiten het eiland veel mooie ruïnes en hier was bijna niemand te zien. Opnieuw werd er weer flink naar ons gezwaaid en getoeterd en we hebben voor het eerst mogen poseren met een Aziaat die met ons op de foto wilde. De mensen zijn hier overigens allemaal erg vriendelijk en willen je allemaal helpen, zelfs als ze geen Engels kunnen. Een hele verademing na Bangkok! 's Avonds hebben we nog in de bar gezeten met een groep Thaise mensen, wat erg leuk was. Ik ben nog bijna uitgehuwelijkt aan een (overigens hele knappe) Thai die Tok heet en die van me hield en me erg gelukkig zou maken, ondanks dat ie geen woord Engels sprak. Ik heb er toch maar voor bedankt.
We hebben dus alweer heel wat meegemaakt! Ben erg benieuwd wat er nog meer op ons pad komt..
Liefs van Heidi
Ps. Foto's staan gewoon onderaan het reisverslag.
-
09 Maart 2014 - 22:07
Roxanne:
Hallo Heidi,
Was inderdaad allemaal nogal onverwachts. Ineens foto op facebook dat je was vertrokken. Yvet zei vanavond nog, weet je waar Heidi is? Ze had het allemaal niet meegekregen. Volgens mij vermaak je je in ieder geval prima en leuk dat je ons op de hoogte houdt met je reisverslag. Veel plezier. Groeten Martin, Roxanne Yvet en Dave. -
09 Maart 2014 - 22:37
Josje:
Jeeeehh je verhaal gevonden :). Ziet er heerlijk jaloermakend uit en ik ben ook benieuwd wat er verder nog allemaal op je pad komt! Fijn dat je voor nu een reismaatje hebt. Geniet ervan schat! XXX -
09 Maart 2014 - 23:10
Lily:
Toch wel een verslag ;). Maar fijn om even te lezen, zo snap ik toch een beetje waar je bent haha. Genieten meis!
Kusjes -
10 Maart 2014 - 03:03
Heidi Van Ginkel:
Hmm, er bleek een heel stuk van het verslag te zijn weggevallen. Nu weer aangepast! -
10 Maart 2014 - 09:21
Valerie:
Ik dacht al gisteren wat een vreemd verhaal van Kanchanaburi gelijk door naar Ayutthaya :P Maar klinkt goed van ginkel!! Ik ben jaloers op je, hoewel het voorjaarszonnetje hier in Nederland ook wonderen doet ;-) Veel plezier met Tok!
xx -
10 Maart 2014 - 11:01
Toos:
Heidi, wat heerlijk dat je ons weer laat meegenieten bedankt alvast! -
10 Maart 2014 - 11:18
Bart En Ria:
Indrukwekkend Heidi! Geniet maar lekker:) groetjes van ons x -
11 Maart 2014 - 18:43
Bertus En Aline :
Hoi Heidi, het is weer leuk om je verhaal te lezen, hier kom je niet aan een man en daar word je gelijk ten huwelijk gevraagd, kijk maar uit daar anders sta je de rest van leven rijst te koken!
We kijken uit naar je volgende verhaal.
Groetje de Ginkels uit de Fliert. -
12 Maart 2014 - 09:59
Opa Enbertha:
leuk dat je weer een verhaal schrijft
je hebt al weer veel beleeft en leuke dingen gezien.
dat je ook weer iemand ontmoet heb
dan ben je niet zo alleen
geniet er van gr -
12 Maart 2014 - 21:51
Opa:
hoi heidi s
wat leuk van je ver slag jij heb mooi weer maar wij ook hoor .
veel ple zier en kijk goet uit..we missen je wel.
groetjes opa en bertha slaap lekker ? -
17 Maart 2014 - 13:26
Marijke:
Als er iemand is die het maximale uit het leven wil halen dan ben jij dat. Weer een groot avontuur meid en ik vind het hartstikke leuk om mee te lezen wat jij weer allemaal meemaakt. Geniet ervan, blijf schrijven en mooie foto,s maken zodat wij er hier in Lunteren ook lekker van kunnen meegenieten.
En nu jij niet hier bent kun je ook je vader niet helpen met wordfeud waardoor ik veel makkelijker kan winnnen hahaha. Grapje hoor!
Heidi heel veel plezier en ik blijf je verslagen volgen.
Groetjes van Marijke -
17 Maart 2014 - 15:12
Janneke :
hoi heidi
nou meisje hier een bericht voor jou
wat leuk joh dat je weer een reisverslag voor ons maakt
je vertelt ook altijd zo leuk wat heb je dan ook al weer veel meemgemaakt,
in zo korte tijd.
je mam vast blij dat je nog niet wilde trouwen haha
je foto's zijn ook weer schitterend.
ik reageerde beetje laat maar er gebeurde hier ook even van alles
tot gauw en geniet van je reis
lieve groet janneke
-
26 April 2014 - 17:43
Natasja:
Yoooooo Heid,
Eindelijk even de tijd genomen om je verhaal te lezen: al zo veel aan gedacht en steeds vergat ik het weer. Maar het was de moeite waard hoor, ik zie het alweer helemaal voor me: jij met je hand vol zaad die zo'n krakkemikkig vrouwtje vriendelijk doch dringend van je af probeert te schudden. Alle goedbedoelde adviezen van de Thai, fanfoto's met knuffelaziaten en de rap gesloten vriendschap bewijzen alweer: je bent gewoon heel erg likeable!!
Xx vanuit het Noorden waar de spelletjes liggen te verstoffen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
